ساسان
چهارشنبه 17 اسفند‌ماه سال 1390 ساعت 01:21 ق.ظ
یه قول ممد: بعد یهش گفتم باور ادم از همه چیزش مهم تره گفت خودت باورش میکنی؟ گفتم نه!
هوممم...
شب پره
چهارشنبه 17 اسفند‌ماه سال 1390 ساعت 12:33 ب.ظ
«من به خدا ایمان ندارم و ملحد هم نیستم»
تنها صورت واقعی اندیشه٬فرا رفتن از دیالکتیک است.چرا که منطق دیالکتیک از درک این نکته ناتوان است که نفی٬همزمان تایید امر نفی شده نیز هست.امر منفی نمی تواند آن چنان آری در تایید خود بگوید که هیچ نشانی از نه در آن نباشد.و به همین دلیل نمی تواند هستی خود را در تایید تفاوت خود اثبات کند... دیالکتیک تنها واکنش است و از این روست که همواره در سطح روشی انتقادی باقی می ماند در حالی که اندیشه ی فرا دیالکتیکی در جهت تحقق امر فرا انتقادی گام بر میدارد٬اندیشه ای که برترین صورت تحقق سوژه است و همچون پلی برای گذار از انسان به سمت فرا انسان کشیده شده... ایده آلیسم در این جا بیان روشنی برای درک بهتر این موضوع ارائه میدهد.ایده برترین صورت تحقق نفس است یعنی آن صورتی از شناسا که همه ی امکاناتش را محقق ساخته و این فرایند با توفق کامل بر شناخنه های شناسا و یگانه ساختن همه ی امکانات شناخته ها با شناسا امکان پذیر است.چرا که تنها دراین صورت پیوند کاملی بین آن چه که می شناسد با آن چه که شناخته می شود برقرار میگردد و شناسا در وجود همه ی شناخته ها انعکاسی از خود را می یابد.به عبارت دیگر شناسا٬شناخته ای جز خودش نمی یابد.در این جا ایده واقعی می شد و هر شناسایی با پرتاب خود درون ایده قادر به بازشناسی واقعیت خود می شود... زمانی که مارتین هایدگر اعلام می دارد که تفکر برانگیزترین مسئله ی زمان ما این است که ما هنوز فکر نمی کنیم مراد وی این نیست که انسان امروزی انسانی متفکر نیست(هر چند که واقعا هم نیست) بلکه مقصود وی بیشتر این است که تفکر هنوز تحقق نیافته...تفکری که میانجی میان شناخت و خود است...و این وظیفه ایست که نیچه در جهانی که در آن قبلا مرگ خدا را اعلام کرده بر دوش ابر انسان می گذارد و من در جهانی که مرگ خدا در آن اعلام شده مرگ ابر انسان را هم اعلام می کنم...ابر انسانی که به دنیا نیامده٬مرده است...
یه قول ممد:
بعد یهش گفتم باور ادم از همه چیزش مهم تره
گفت خودت باورش میکنی؟
گفتم نه!
هوممم...
«من به خدا ایمان ندارم و ملحد هم نیستم»
تنها صورت واقعی اندیشه٬فرا رفتن از دیالکتیک است.چرا که منطق دیالکتیک از درک این نکته ناتوان است که نفی٬همزمان تایید امر نفی شده نیز هست.امر منفی نمی تواند آن چنان آری در تایید خود بگوید که هیچ نشانی از نه در آن نباشد.و به همین دلیل نمی تواند هستی خود را در تایید تفاوت خود اثبات کند...
دیالکتیک تنها واکنش است و از این روست که همواره در سطح روشی انتقادی باقی می ماند در حالی که اندیشه ی فرا دیالکتیکی در جهت تحقق امر فرا انتقادی گام بر میدارد٬اندیشه ای که برترین صورت تحقق سوژه است و همچون پلی برای گذار از انسان به سمت فرا انسان کشیده شده...
ایده آلیسم در این جا بیان روشنی برای درک بهتر این موضوع ارائه میدهد.ایده برترین صورت تحقق نفس است یعنی آن صورتی از شناسا که همه ی امکاناتش را محقق ساخته و این فرایند با توفق کامل بر شناخنه های شناسا و یگانه ساختن همه ی امکانات شناخته ها با شناسا امکان پذیر است.چرا که تنها دراین صورت پیوند کاملی بین آن چه که می شناسد با آن چه که شناخته می شود برقرار میگردد و شناسا در وجود همه ی شناخته ها انعکاسی از خود را می یابد.به عبارت دیگر شناسا٬شناخته ای جز خودش نمی یابد.در این جا ایده واقعی می شد و هر شناسایی با پرتاب خود درون ایده قادر به بازشناسی واقعیت خود می شود...
زمانی که مارتین هایدگر اعلام می دارد که تفکر برانگیزترین مسئله ی زمان ما این است که ما هنوز فکر نمی کنیم مراد وی این نیست که انسان امروزی انسانی متفکر نیست(هر چند که واقعا هم نیست) بلکه مقصود وی بیشتر این است که تفکر هنوز تحقق نیافته...تفکری که میانجی میان شناخت و خود است...و این وظیفه ایست که نیچه در جهانی که در آن قبلا مرگ خدا را اعلام کرده بر دوش ابر انسان می گذارد و من در جهانی که مرگ خدا در آن اعلام شده مرگ ابر انسان را هم اعلام می کنم...ابر انسانی که به دنیا نیامده٬مرده است...
ایمان....
چه کلمه ی فراموش شده ای.
چه یادآوری به موقعی بوده پس...
اهوم
هوممم...